تنگی کانال نخاعی وضعیتی است که با باریک شدن کانال نخاعی، فضایی در ستون فقرات که طناب نخاعی و اعصاب را در خود جای داده است، مشخص می‌شود. این باریک شدن می تواند بر نخاع و ریشه های عصبی فشار وارد کند و منجر به علائم مختلفی از جمله درد، بی حسی، ضعف و مشکل در راه رفتن شود. تنگی کانال نخاعی می‌تواند در هر قسمتی از ستون فقرات رخ دهد، اما بیشتر قسمت‌های کمر (کمر) و گردن (گردن) را درگیر می‌کند.
عوامل متعددی می توانند در ایجاد تنگی کانال نخاعی نقش داشته باشند. یکی از دلایل اصلی تغییرات مربوط به سن در ستون فقرات است، مانند بیماری دژنراتیو دیسک، آرتروز و بی ثباتی ستون فقرات. با گذشت زمان، دیسک‌های بین مهره‌ها می‌توانند تحلیل رفته و منجر به کاهش ارتفاع دیسک و ایجاد خارهای استخوانی (استئوفیت‌ها) که به کانال نخاعی نفوذ می‌کنند، شود. علاوه بر این، مفاصل فاست ستون فقرات می توانند بزرگ شده و بیش از حد رشد کنند و فضای موجود برای نخاع و اعصاب را بیشتر باریک کنند.
در برخی موارد، تنگی کانال نخاعی ممکن است مادرزادی باشد، به این معنی که یک فرد با کانال نخاعی باریک‌تر از حد معمول متولد می‌شود. این می تواند آنها را مستعد ایجاد علائم تنگی نخاعی در مراحل بعدی زندگی کند، به خصوص که ساختارهای ستون فقرات تحت تغییرات مرتبط با افزایش سن قرار می گیرند. عوامل دیگری که ممکن است در ایجاد تنگی کانال نخاعی نقش داشته باشند عبارتند از صدمات ستون فقرات، تومورها، عفونت ها و برخی شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه.
بیشتر بخوانید : فیزیوتراپی کمردرد
علائم تنگی کانال نخاعی
علائم بسته به محل و شدت تنگی می تواند متفاوت باشد. در ستون فقرات کمری، افراد ممکن است درد، بی حسی و ضعف در ناحیه کمر، باسن و پاها را تجربه کنند. این علائم ممکن است با فعالیت یا ایستادن طولانی مدت بدتر شود و با استراحت یا نشستن بهبود یابد. برخی از افراد ممکن است مشکل در راه رفتن، احساس سنگینی یا ضعف در پاها و از دست دادن کنترل مثانه یا روده را در موارد شدید تجربه کنند.
در ستون فقرات گردنی، علائم تنگی نخاعی ممکن است شامل درد گردن، درد بازو و بی حسی یا گزگز در بازوها و دست ها باشد. افراد همچنین ممکن است ضعف در بازوها یا دست ها، مشکل در مهارت های حرکتی ظریف و تغییرات در هماهنگی را تجربه کنند. در موارد شدید تنگی نخاعی گردن، فشرده شدن طناب نخاعی می تواند منجر به علائمی مانند مشکل در راه رفتن، عدم تعادل و تغییر در عملکرد روده یا مثانه شود.
تشخیص و درمان
تشخیص تنگی کانال نخاعی معمولاً شامل ترکیبی از معاینه فیزیکی، مطالعات تصویربرداری (مانند اشعه ایکس، ام آر آی یا سی تی اسکن) و مطالعات هدایت عصبی است. در طول معاینه فیزیکی، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی ممکن است دامنه حرکت، قدرت، احساس و رفلکس‌های فرد را برای تعیین میزان فشرده‌سازی عصب ارزیابی کند. مطالعات تصویربرداری می تواند به تجسم ساختارهای ستون فقرات و شناسایی هرگونه باریک شدن یا فشرده شدن کانال نخاعی یا ریشه های عصبی کمک کند.
هنگامی که تشخیص تنگی کانال نخاعی تایید شد، گزینه های درمانی ممکن است شامل اقدامات محافظه کارانه مانند فیزیوتراپی، مدیریت درد و اصلاح فعالیت باشد. فیزیوتراپی می تواند به بهبود انعطاف پذیری، قدرت و وضعیت بدن برای کاهش علائم و کاهش تأثیر تنگی نخاع بر فعالیت های روزانه کمک کند. تکنیک‌های مدیریت درد مانند داروها، تزریق‌ها یا بلوک‌های عصبی ممکن است برای مدیریت درد و التهاب مرتبط با تنگی نخاع استفاده شوند.
در مواردی که درمان های محافظه کارانه بی اثر هستند، مداخله جراحی ممکن است برای کاهش فشار روی نخاع و ریشه های عصبی در نظر گرفته شود. روش‌های جراحی متداول برای تنگی نخاع شامل لامینکتومی فشاری، که در آن لامینا (قوس‌های استخوانی ستون فقرات) برای ایجاد فضای بیشتری برای نخاع برداشته می‌شود، و همجوشی ستون فقرات، که در آن دو یا چند مهره با هم ترکیب می‌شوند تا ستون فقرات را تثبیت کنند.