آرتروز لگن نوعی بیماری تخریبی مفاصل بدن است که ریسک بروز آن با بالا رفتن سن افزایش پیدا می کند و به همین دلیل در افراد سالمند بیشتر دیده می شود.
درد، قفل شدن، ساییدن، لنگیدن، مشکل در راه رفتن از پله ها، یا ناتوانی در ایستادن یا نشستن برای مدت طولانی، همگی از علائم رایج درد مفصل ران ناشی از آرتروز هستند.
مفصل لگن (ران) یک مفصل توپ و کاسه است. “توپ” بالای استخوان ران شما است. در یک “سوکت” قرار می گیرد که توسط بخشی از استخوان لگن شما تشکیل شده است. بافت لغزنده ای به نام غضروف سطح استخوان را می پوشاند و به بالشتک شدن مفصل کمک می کند و محیطی با اصطکاک کم ایجاد می کند تا بتوانید به راحتی و بدون درد حرکت کنید.
هنگامی که آرتروز لگن دارید، ممکن است غضروف مفصلی را که استخوان ها را متحرک می کند، از دست بدهید. شما می توانید التهاب و درد را در واکنش به آن انحطاط تجربه کنید. آرتریت یک واکنش ساییدگی یا ایمنی است که باعث می‌شود این غضروف نازک‌تر یا فرسوده شود.
کارهای روزمره مانند خم شدن برای بستن بند کفش، بلند شدن از روی صندلی یا پیاده روی، برای افراد مبتلا به این بیماری چالش برانگیزتر و کاملاً دردناک می شوند.
علائم آرتروز لگن
- درد در مفصل ران، که ممکن است شامل درد در کشاله ران، باسن یا بیرونی ران باشد
- دردی که از داخل ساق پا منتشر می شود
- زانو درد گاه به گاه، معمولا در قسمت داخلی زانو
- احساس قفل کردن زانو که سبب محدود شدن حرکات زانو می شود.
- صدای ساییدن (به نام کرپیتوس) هنگام حرکت. این ناشی از قطعات شل غضروف و سایر بافت ها است که در حرکت مفصل اختلال ایجاد می کند
- مشکل در راه رفتن یا کاهش فاصله ای که می توانید پیاده روی کنید
- راه رفتن با لنگی (ممکن است عزیزان و دوستان متوجه لنگی شوند)
- مشکل در بالا یا پایین رفتن از پله ها
- مشکل در سوار شدن و پیاده شدن از ماشین
- مشکل در خم شدن، مانند پوشیدن جوراب و کفش
- مشکل در خواب یا دردی که شما را در شب بیدار می کند
- دردی که با فعالیت شدید یا طولانی بدتر می شود
- سفتی در لگن و کاهش دامنه حرکتی
- توانایی محدود برای انجام فعالیت های روزمره
- درد می آید و می رود؛ با پیشرفت، روزهای خوب کاهش و روزهای بد بیشتر می شوند
- پا در سمت آسیب دیده ممکن است کوتاهتر شود.
روش های درمان
درمان آرتروز لگن به شرایط شما و شدت علائم شما بستگی دارد. درمان معمولاً با اقدامات محافظه کارانه و غیر جراحی شروع می شود.
دارو
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) .داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن (Advil) و ناپروکسن (Aleve)، و همچنین داروهای NSAIDهای تجویزی، می توانند به تسکین درد و تورم در مفاصل لگن کمک کنند.
داروهای ضد درد . مسکن ها (مانند استامینوفن) می توانند به درد خفیف تا متوسط کمک کنند. در حالی که NSAID ها هم درد و هم التهاب را هدف قرار می دهند، مسکن ها فقط برای تسکین درد استفاده می شوند.
تزریق استروئید تزریق داروهای استروئیدی می تواند به درمان و تسکین التهاب کمک کند. آنها به راهنمایی اولتراسوند یا اشعه ایکس نیاز دارند.
فیزیوتراپی
پزشک ممکن است شما را برای فیزیوتراپی بفرستد تا به بهبود دامنه حرکتی شما و تقویت عضلات اطراف لگن کمک کند. تمرینات مفصل ران سفتی را از بین می برد، انعطاف پذیری را بهبود می بخشد، قدرت ایجاد می کند و توانایی شما را برای حرکت مفاصل در دامنه کامل حرکتشان افزایش می دهد.
فیزیوتارپی نقش موثری در تسکین علائم آرتروز لگن و جلوگیری از تخریب بیشتر غضروف مفصلی دارد.
دستگاه های کمکی
عصا یا واکر می تواند به کاهش استرس روی مفصل آسیب دیده لگن کمک کند و به بهبود تحرک و ثبات کمک کند. نگه داشتن عصا در دست مقابل لگن دردناک می تواند کمک کننده باشد و معمولا توصیه می شود.
جراحی
جراحی به عنوان آخرین گزینه و در صورت تخریب کامل غضروف مفصلی توصیه می شود ، جراحی تعویض مفصل لگن یکی از جراحی های موفق ارتوپدی در سالیان اخیر است. فیزیوتراپی پس از جراحی تعویض مفصل نیز ضروری و تکمیل کننده درمان است.
کلمات کلیدی: