درمان بی اختیاری ادرار

انتخاب درمان بی اختیاری ادرار به نوع بی اختیاری، علت اصلی آن و ترجیحات و سلامت کلی فرد بستگی دارد. گزینه های درمانی می تواند از تغییرات سبک زندگی و استراتژی های رفتاری گرفته تا مداخلات پزشکی و جراحی باشد. در اینجا برخی از روش های درمانی رایج آورده شده است:

تمرینات کف لگن (تمرینات کگل): این تمرینات می تواند عضلات کف لگن را تقویت کند و به ویژه برای بی اختیاری استرسی موثر است.

تمرین مثانه: این تکنیک شامل دفع ادرار برنامه ریزی شده برای افزایش تدریجی زمان بین مراجعه به حمام می شود و به کنترل بی اختیاری فوری کمک می کند.

تغییرات رژیم غذایی: اجتناب از محرک های مثانه مانند کافئین، الکل و غذاهای تند می تواند علائم بی اختیاری را کاهش دهد.

مدیریت وزن: کاهش وزن اضافی می تواند استرس مثانه را کاهش دهد و علائم بی اختیاری را بهبود بخشد.

مدیریت مایعات: تنظیم مصرف مایعات، به ویژه قبل از خواب، می تواند بی اختیاری شبانه را کاهش دهد.

داروهای آنتی کولینرژیک: این داروها می توانند به شل شدن عضلات بیش فعال مثانه کمک کنند و اغلب برای بی اختیاری فوری تجویز می شوند.

استروژن موضعی: برای زنان یائسه، استروژن درمانی موضعی می تواند به بهبود تن و عملکرد مجرای ادرار و بافت های واژن کمک کند.

پساری: پساری وسیله ای است که برای حمایت از مثانه یا رحم به ویژه در موارد بی اختیاری استرسی یا افتادگی اندام لگنی در واژن قرار می گیرد.

تزریق بوتاکس: تزریق سم بوتولینوم به مثانه می تواند به شل شدن عضلات بیش فعال مثانه و کاهش علائم بی اختیاری فوری کمک کند.

دیگر روشهای درمان بی اختیاری ادرار

تحریک عصبی: تکنیک هایی مانند تعدیل عصبی ساکرال و تحریک عصب تیبیا از راه پوست می تواند به تنظیم عملکرد مثانه کمک کند.ب

یوفیدبک: تکنیک های بیوفیدبک که در مرکز فیزیوتراپی بازتوان توس ارائه می شود ، می تواند به افراد کمک کند کنترل بهتری بر عضلات کف لگن و عملکرد مثانه خود داشته باشند.

روش‌های اسلینگ: برای بی‌اختیاری استرسی، می‌توان یک بند را با جراحی برای حمایت از مجرای ادرار و جلوگیری از نشت قرار داد.

حمایت مثانه: این روش جراحی می تواند بی اختیاری استرسی را با حمایت از گردن مثانه و مجرای ادرار اصلاح کند.

اسفنکتر ادرار مصنوعی: این دستگاه را می توان در اطراف مجرای ادرار برای کنترل ترشح ادرار کاشت و به طور معمول برای بی اختیاری استرس شدید استفاده می شود.

جراحی پرولاپس: در موارد افتادگی اندام لگن، جراحی می تواند مسائل آناتومیکی را اصلاح کرده و علائم بی اختیاری را کاهش دهد.

کاتترها: در موارد بی اختیاری سرریز، ممکن است برای تخلیه کامل مثانه، خود کاتتریزاسیون متناوب لازم باشد.

تزریق داخل مثانه: برخی از مواد تزریقی، مانند مواد حجیم کننده، می توانند برای درمان بی اختیاری استرسی با افزودن حجم به بافت اطراف مجرای ادرار، که به بسته شدن آن و جلوگیری از نشت کمک می کند، استفاده شود.